Nereden bilebilirler ki neler hissettiklerimi. Aralarında dolaşıyorum, geziniyorum, lakin herkesten öylesine uzağım ki... Dönen dünyaya "Dur!", duran dünyaya "Dön!" diyebilecek bir hal takınmışım. Mantığım devre dışı kalmış, kanlı ellerimle kara yüreğime dokunuyorum. Uzayda başıboş gezen bir cisimden farksızım; dört bir yanımdan meteorlar geçiyor, takmıyorum, takamıyorum, olmayan nefesi ciğerlerime dolduruyorum, hatırımdaki tek yolda, şaşmaz istikrarım ile dümdüz ilerliyorum, sonsuz karanlığa doğru. Kalbime biraz daha dokunuyorum, halen kara, mağalesef halen atmakta. Okşuyorum kalbimi; ellerimden bulaşan kan kalbimi ısıtıyor. Çekip çıkarıyorum kokuşmuş organımı, bir kere kana bulandı mı kalp ne işe yarar ki artık? İkiye bölüyorum yüreğimi. Bir yarısını çiğneyip yuttuktan sonra, diğer yarısını kalemime saplayarak yazmaya başlıyorum.
Sıfat
13 yıl önce
0 yorum:
Yorum Gönder