ÖLME DE YANINDA YAT

Zamanı gelince tırnak bile etten ayrılacaktır, aynen ruhun insan kostümünü ebediyen taşıyamayacağı gibi. Herkes bunu bilir, lakin herkes farkındalığına ya sığdıramaz, ya da kendisi fazla büyük olduğu için farkındalığında barındırmaya değer görmez bu bilgiyi. Sığdıramayanlar ölümden, ölümüne korkanlardır. Bunu bilirler, lakin gözlerinde o kadar büyümüştür ki ölüm, korkmaktan dahi korkan insanoğlunun geriye tek bir kaçış noktası kalır; ispatlanmış bu bilgi, bellekte yer etmesine rağmen, düşüncelerden uzak tutularak, onun farkında olmaktan ve dolayısıyla onu anlamaktan kaçınmak. Farkındalığında barındırmaya değer görmeyenler, bedensel yokoluşa hakkettiği saygıyı gösterme lütfunda bulunmayanlardır. Hor gördüğü ölüme, gün gelip tanıklık edince yaşadığı şok, bu küstahlığın acı bir meyvesidir.
Ölüm her an, her yerdedir. Bunu kabullenip anlamaya çalışmak, mantık çerçevesindeki sanat harikası bir tablodur.
Ebedi yaşam düşüncesi, kimilerine göre çok tatlı bir düş veya gerçeklik payının da olması takdirinde masumane bir insani ihtiyaçtır. Kimilerine göre ise ızdırap ve işkencelerle dolu kapısız bir zindandır. İki düşüncenin arasındaki farkın sınırları, hayata bakış açısında kesişir. Diyeceğim o ki, hayatı yorumlayış şekliniz bu iki düşünceden sadece birini seçmenize olanak kılar.
Şu anda ölümle ilgili çeliştiğim sadece bir nokta olduğu kanısındayım -sadece bir nokta olması, sanırım cehaletin getirdiği istemdışı bir kolaya kaçıştır- O nokta da şu soruda boy göstermektedir; Acaba istediğimiz her an kendimizi öldürebileceğimiz için biz mi ölümden, yoksa her an, her yerde ölebilme riskimiz olduğu için ölüm mü bizden güçlüdür?